Cantan os galos pr'ó dia
Cantan os
galos pr'ó dia,
Erguete, meu ben, e vaite.
— Como m' ei d' ir queridiña,
Como m' ei d' ir e deixarte
—D' eses teus olliños negros
Como doas relumbrantes,
Hastr' as nosas maus unidas
As vagoas ardentes caen.
¿Como m' ei d' ir si te quero?
Como m' ei d' ir e deixarte,
Si cá lengua me desvotas
E có coraçon me atraes?
N' un corruncho do teu leito
Cariñosa m' abrigaches
Có teu manso caloriño
Os frios pés me quentastes;
E d' aqui xuntos miramos
Por antr' ó verde ramaxe,
Cal iba correndo á lua
Por enriba dos pinares.
¿Como queres que te deixe
Como que de ti m' aparte,
Si mais qu' á mel eres dulce
E mais qu' as froles soave?
—Meiguiño, meiguiño meigo,
Meigo que me namoraste,
Baite d' onda min meiguiño
Antes qu' ó sol se levante.
—Ainda dorme, queridiña,
Antr' as ondiñas do mare,
Dorme por que m' acariñes
E por qu' amante me chames,
Que sol' onda tí, meniña,
Pódo contento folgare.
—Xa cantan os paxariños,
Erguete, meu ben, qu' é tarde.
—Deixa que canten, Marica,
Marica deixa que canten...
Erguete, meu ben, e vaite.
— Como m' ei d' ir queridiña,
Como m' ei d' ir e deixarte
—D' eses teus olliños negros
Como doas relumbrantes,
Hastr' as nosas maus unidas
As vagoas ardentes caen.
¿Como m' ei d' ir si te quero?
Como m' ei d' ir e deixarte,
Si cá lengua me desvotas
E có coraçon me atraes?
N' un corruncho do teu leito
Cariñosa m' abrigaches
Có teu manso caloriño
Os frios pés me quentastes;
E d' aqui xuntos miramos
Por antr' ó verde ramaxe,
Cal iba correndo á lua
Por enriba dos pinares.
¿Como queres que te deixe
Como que de ti m' aparte,
Si mais qu' á mel eres dulce
E mais qu' as froles soave?
—Meiguiño, meiguiño meigo,
Meigo que me namoraste,
Baite d' onda min meiguiño
Antes qu' ó sol se levante.
—Ainda dorme, queridiña,
Antr' as ondiñas do mare,
Dorme por que m' acariñes
E por qu' amante me chames,
Que sol' onda tí, meniña,
Pódo contento folgare.
—Xa cantan os paxariños,
Erguete, meu ben, qu' é tarde.
—Deixa que canten, Marica,
Marica deixa que canten...
Si tí sintes que me vaya,
Eu relouco por quedarme.
—Conmigo, meu queridiño,
Mitá dá noite pasaches.
—Mais en tanto ti dormias
Contenteime con mirarte,
Qu' asi sorind' entre soños
Coidaba qu' eras un anxel,
E non con tanta pureza
O pé d' un anxel velase.
—Asi te quero, meu ben,
Com' un santo dos altares,
Mais fuxe... qu' ó sol dourado
Por riba dos montes saye.
—Irey, mais dame un biquiño
Antes que de tí m' aparte;
Qu' eses labiños de rosa
Inda non sei como saben.
—Con mil amores chó dera,
Mais teño que confesarme,
E moita vergonza fora
Ter un pecado tan grande.
—Pois confesate, Marica,
Que cando casar nos casen,
Non ch' an de valer, meniña,
Nin confesores nin frades.
Adios, cariña de rosa!
—Raparigo, Dios te garde!
Rosalía de Castro
 |
| Rosalía de Castro |
 |
| Paquita Guerra |
Mi estimada rapsoda, mi amiga: después de leer con atención este lindo poema, que nos sumerge en esas tierras benditas de eucaliptos, de vacas felices pactando en tierras fértiles, he cerrado los ojos y sin ningún esfuerzo me he trasladado a grandes momentos. Arregladas a conciencia, todo lo que podíamos y daba nuestro físico, después de haber ensayado y preparado el recital, micrófono delante, recitando esos poemas a los que ya teníamos un cariño especial. Con gente delante, gente de verdad que al final nos abrazaban, (hoy un sueño). He podido recuperar tu voz en mi memoria y he podido escucharte, gracias a tu poema, gracias a esa imaginación que Dios nos ha concedido y debemos utilizar siempre. Sobre estos días de espera.
ResponderEliminarGracias Paquita, adelante con esa recuperación.